Ας βάλουμε κάτω τα υπάρχοντα δεδομένα:
1) Ο ΓΑΠ επιτίθεται στο ευρώ, με τον τρόπο που επιτέθηκε, ενεργώντας ως Δούρειος Ίππος των ΗΠΑ (ακριβέστερα: του δολαρίου). Η επίθεση του ΓΑΠ κατά του ευρώ (μέσω της ανόδου των ελληνικών επιτοκίων) δεν έγινε μόνον το επτάμηνο Οκτωβρίου 2009 – Απριλίου 2010, έγινε και αργότερα (π.χ., με την ασύμμετρη απειλή για εθνικές εκλογές).
2) Η Μέρκελ γουστάρει και σεγοντάρει τη στάση του ΓΑΠ. Όχι βέβαια τη συγκεκριμένη, αλλά πάντως έχει μόνον καλά λόγια να πει για τον ΓΑΠ. Στην αρχή όμως δεν ήθελε να τον δει μπροστά της τον ΓΑΠ. Άλλαξε κάτι;
3) Θεωρητικά, θα μπορούσε η Μέρκελ να έχει άλλους λόγους που σεγοντάρει τον ΓΑΠ. Π.χ.:
α) να εξευμενίσει τους δικούς της ψηφοφόρους που ήθελαν να δουν ελληνικό (ιρλανδικό κλπ.) αίμα, πριν δώσουν έστω και ένα πφένιχ στους αχαΐρευτους Έλληνες (Ιρλανδούς κλπ.),
β) να αγαλλιάζει η γερμανική ψυχή της στην ιδέα ότι οι αχαΐρευτοι Έλληνες υποφέρουν, επιτέλους, ενώ τόσα χρόνια ζούσαν με γερμανικά λεφτά κλπ.
4) Στο ερώτημα, αν στέκει η εκδοχή της «κακιάς Μέρκελ» ή της «έχουσας δόλο Μέρκελ», επειδή έχουμε να κάνουμε με σοβαρό κράτος και όχι με συναισθηματίες πολιτικούς, επιλέγουμε σαφώς το δεύτερο.
5) Ας θυμηθούμε και το εξής: Όπως είδαμε μόλις προχθές εδώ στο antinews, η κυρα-Μέρκελ θέλει να βάλει όρους για εκ των προτέρων αποδοχή του haircut από τους επενδυτές στα κρατικά ομόλογα χωρών του ευρώ. Αυτό έριξε τα ομόλογα των «αδύναμων» χωρών του ευρώ στα τάρταρα.
6) Αυτή την κίνηση αποκλείεται να την έκαναν οι Γερμανοί, χωρίς να ξέρουν εκ των προτέρων, που θα οδηγούσε τα spreads των «αδύναμων» χωρών του ευρώ.
7) Μία βασική προϋπόθεση για να υπάρξει η νομισματική ένωση είναι, να έχουν συγκλίνει τα επιτόκια των κρατών μελών του ευρώ μεταξύ τους, να είναι σχεδόν όμοια. Η μάξιμουμ διαφορά επιτοκίων που δέχεται η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι 2%, δηλαδή, spread 200 μονάδων βάσης.
. Το κριτήριο των επιτοκίων στην ουσία είναι το πιο σημαντικό κριτήριο σύγκλισης, διότι ένα ενιαίο νόμισμα είναι αδύνατον να επιβιώσει μακροπρόθεσμα με διαφορετικά επιτόκια στα κράτη που απαρτίζουν τη νομισματική ένωση. Αυτό θα σήμαινε ότι κάποια από τα κράτη της νομισματικής ένωσης θα μπορούσαν να ζουν εις βάρος των άλλων: Κάποιοι θα κάνουν τη «βρώμικη δουλειά» του κοινού νομίσματος (πειθαρχημένος προϋπολογισμός κλπ.) και κάποιοι άλλοι θα ζουν με ελλείμματα και πληθωρισμό.
9) Βλέπουμε τώρα τη Γερμανία να τινάζει στον αέρα από μόνη της τα επιτόκια των αδύναμων χωρών του ευρώ. Θέλει, άραγε, να ζουν τα λοιπά κράτη του ευρώ εις βάρος της; Ποιοι, οι Γερμανοί; Lol!
10) Αν λοιπόν η Γερμανία υπονομεύει από μόνη της τα κριτήρια σύγκλισης της ΟΝΕ και αν δημιουργεί όρους λειτουργίας του ευρώ που μεσο-μακροπρόθεσμα κάνουν την επιβίωση του κοινού νομίσματος πιο δύσκολη, ποιο είναι το συμπέρασμα που βγαίνει από όλα αυτά;
Ναι, το δικό μου, τουλάχιστον, συμπέρασμα, από όλα αυτά είναι ότι η κυρα-Μέρκελ αποφάσισε, εκμεταλλευόμενοι το άγχος των αφεντικών του δολαρίου για τη διατήρηση του τελευταίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, να τελειώνει με το ευρώ! Και το κάνει, ισοπεδώνοντας τα επιτόκια των πιο αδύναμων και κάνοντας τη διαβίωσή τους σε καθεστώς ευρώ απλώς ανυπόφορη. Ώστε κάποια στιγμή η έξοδος από το ευρώ να είναι μονόδρομος.
Υπάρχει βέβαια και η εκδοχή ότι θέλουν απλώς να επιβάλουν γερμανοκρατία στα «απείθαρχα» δημοσιονομικά κράτη. Όμως τα συμπλέγματα κατωτερότητας που ξέμειναν στους Γερμανούς από τον Β΄ ΠΠ, καθώς και η ανατροπή, μέσω της γερμανικής πολιτικής, όλων των οικονομικών δεδομένων, στα οποία βασίστηκε το ευρώ, συνηγορούν στο συμπέρασμα ότι δεν είναι η γερμανοκρατία το στόχος τους, αλλά η ανάκτηση του μάρκου, ή, έστω, η διατήρηση του ευρώ σε έναν πολύ πιο «σκληρό» και πολύ πιο ελεγχόμενο από την ίδια πυρήνα κρατών.
Το αν ο στόχος της Γερμανίας (εφόσον φυσικά επαληθευτούν οι παραπάνω σκέψεις) είναι καλός ή κακός για εμάς, μένει να αποδειχθεί. Μακροπρόθεσμα, είναι σίγουρα καλύτερο για μία χώρα να έχει νομισματική αυτονομία. Θα πρέπει π.χ. να κάνουμε κάποιον πόλεμο (έστω, θερμό επεισόδιο) και θα πρέπει να ρωτήσουμε την ΕΚΤ και την Ε.Ε. αν μας «επιτρέπει» κάτι τέτοιο, όσο είμαστε σε καθεστώς ευρώ…
Όμως το ερώτημα δεν είναι μονοσήμαντο και, ακόμη και αν απαντούμε καταφατικά το ερώτημα του αν θέλουμε/πρέπει να βγούμε από το ευρώ, το σημαντικό, από οικονομικής απόψεως, είναι να βγει η χώρα μας από το ευρώ, εάν βέβαια βγει, με την αναγκαία αυτοπεποίθηση, που θα στηρίξει την επαναφορά του εθνικού νομίσματος. Αν βγει από το ευρώ ταπεινωμένη, υποταγμένη, καθημαγμένη, «χρεωκοπημένη», με το κεφάλι σκυμμένο, ως «αναγκαίο κακό» και τα λοιπά, τότε, όχι μόνον οι οικονομικές επιπτώσεις της εξόδου θα είναι δραματικές, αλλά θα είναι αμφίβολη ακόμη και η επιτυχία της επαναφοράς της δραχμής, αφού όλοι θα ψάχνουν ευρώ για να κάνουν τις συναλλαγές τους και η δραχμή θα εμπνέει μηδενική εμπιστοσύνη.
Το σίγουρο είναι ότι το σημερνό σχέδιο της Μέρκελ (πάντοτε αν ευσταθούν οι σκέψεις της παρούσας ανάρτησης) περιέχει πολύ οικονομικό πόνο για τους Έλληνες και πολλά ακόμη χτυπήματα για τη χώρα μας.
Το ζητούμενο για εμάς, είτε θέλουμε να βγούμε από το ευρώ, είτε θέλουμε να μείνουμε σε αυτό, είναι να σταθούμε στα πόδια μας. Αν βγούμε, για να βγούμε σωστά και με αυτοπεποίθηση. αν μείνουμε, για να μπορέσουμε να γίνουμε μια από τις ισχυρές χώρες της ευρωζώνης, που δεν θα είναι στο έλεος της υποτιμητικής ψυχολογίας των αγορών.
Τα σχέδια της κάθε Μέρκελ πρέπει να μας αφήνουν, λοιπόν κατά βάση αδιάφορους ως προς την ουσία. Που είναι μία: Να ξαναφτιάξουμε τη χώρα μας. Να πιστέψουμε σε αυτήν και στις δυνατότητές μας, και να μην βλέπουμε νομοτελειακά μπροστά μας το «μονόδρομο» του Μνημονίου και την περίπου «αναγκαστική» χρεωκοπία μας.
Δεν λέει κανείς ότι είναι εύκολο το μονοπάτι της ελπίδας. Θα είναι τραχύ και δύσβατο. Είναι όμως το μόνο που οδηγεί προς τα πάνω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου